این‌نوبه با استفاده از نقشه ناصری که از موزه نقشه به عاریه گرفته بودیم رفتیم به عودلاجان و باغ امین و کوچه ای که نامش را وامدارِ کاشانه ای قجری است که در میانه آن دلربایی می کند، کما آنکه نامِ خانه هم میراثی به جا مانده از مالکِ اولیه اش، میرزا محمدحسین خان فراهانی است که به واسطه منشی گریِ امیرکبیر به لقبِ دبیرالملک نائل شد، کوچه میرزا نصیر الدوله خانِ دبیر الملک...عمارتی قجری متاثر از معماری اروپایی و جلوه ای منحصر به فرد...از میانه در که می گذری شاید هنگام گُذَر از کنارِ حوض میانِ قطره هایِ آب میرزا را مشاهده کنی که در حال بازخوانی رساله انتقادی اش در بابِ اصلاحِ حکومت است و دریابی علتِ بی مهریِ ناصرالدین شاه را به وی، بلکه با دیدن چهره ای آشنا فریادی از شوق سر دهی...الهی تب کنم، بر بالینم تو آیی و در جواب تو نوای پژواکی که زمزمه وار طنین می افکند بر فضا به گوش برسد، تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد‌...چه کسی می تواند باشد غیر از دکتر قریب که مهرش بی نهایت بود و عِلمَش بی همتا...صدای کات که به گوش می رسد از رویا و خلسه بیرون می آیی و درمیابی که وسطِ لوکیشنِ سریالِ ماندگارِ روزگارِ قریب قرار گرفته ای...نگاهت که از طاق پنجره ای بر طاقی دیگر می افتد سالیان را طی می کنی و خواهی رفت به برهه ای دیگر از زمان...در آخرین برهه کاشانه را میان بازدید عموم خواهی یافت که بخش اداری شهرداری در آن مستقر گشته...بیا تا در شاه نشین آن شور و شادی شب یلدا، شاید هم شعف جشن نوروز را در میان رنگ و لعاب کرسی و شمعدانی هایش به نظاره بنشینی یا حتی در آتش یک روز تابستانی با هندوانه میان حوض گرمای وجود را التیام بخشی بلکه زیر چلچراغ سقف بنشینی به تماشای بازی نور و رنگ و شیشه